%0 Journal Article %T صلح و دوستی از دیدگاه مولانا %J مطالعات زبان فارسی %I دکتر فتانه قملاقی %Z 2645-3894 %A تمیزال, علی %D 2020 %\ 12/21/2020 %V 3 %N 6 %P 123-134 %! صلح و دوستی از دیدگاه مولانا %K مولانا %K عرفان %K صلح %K آشتی %K دوستی %R 4/jshd.2021.121845 %X واژه‌های صلح، دوستی و آشتی از آغاز تاریخ بشر تا کنون جزء پرکاربردترین واژگان به شمار آمده‌اند؛ چنان‌که درکتاب‌های آسمانی مانند قرآن مجید، انجیل، تورات و کتاب‌های عرفانی، فلسفی، حکمی و ادبی نیز به فراوانی از آن یاد شده و در اندیشه‌های عارفان، ادیبان، حکیمان، شاعران و عالمان گوناگون جا گرفته است. در ادبیّات عرفانی نیز، عارفان  به وصف کردن واژه‌های صلح و آشتی و دوستی اهمّیّت زیادی داده و در متون عرفانی خود، مکرّر انسان­ها را به صلح و دوستی دعوت کرده­اند. مولانا جلاالدین رومی یکی از این مهم­ترین و معروف‌ترین عارفان قرن سیزدهم میلادی می‌باشد که با آثار گران‌بها و افکار ارزشمند عرفانی خود در همۀ جهان نور عرفانی، آشتی، و دوستی را پراکنده است. مولانا در آغاز مثنوی، وجود انسان را به نی‌ای مانند کرده که از نیستان و اصل خود جدا افتاده و به سبب این جدایی، فریاد شکایت سرداده است. پس انسان باید تلاش کند تا از قید و بندهای دنیایی ببُرد و سرانجام به اصل خود بازگردد. چنین انسانی در طول زندگی خود فردی بی‌آزار و صلح‌جو خواهد بود. با توجّه به این نکته،  نگارنده در این مقاله سعی کرده است نظر و اندیشه­های مولانا  را در سروده­هایش دربارۀ صلح و دوستی بررسی کند. %U https://www.jmzf.ir/article_121845_8e5e75c6465a89cc6e5291e0bf07f771.pdf